Völuspá er heiti á kvæði undir fornyrðislagi sem varðveitt er í tveimur gerðum: 63 erinda kvæði í Konungsbók eddukvæða frá um 1270 og 59 erinda kvæði í Hauksbók, ritað um miðja 14.öld. Frekari upplýsingar um handritin, varðveislu þeirra og sögu er að finna á heimasíðu Árnastofnunar.
Haukbók
1. Hljóðs bið eg allar
helgar kindir,
meiri og minni
mögu Heimdallar.
Viltu að eg, Valföður,
vel fyr telja
forn spjöll fira,
þau er fremst um man.
2. Eg man jötna
ár um borna,
þá er forðum mig
fædda höfðu.
Níu man eg heima,
níu íviði,
mjötvið mæran
fyr mold neðan.
3. Ár var alda,
það er ekki var,
var-a sandur né sær
né svalar unnir;
jörð fannst æva
né upphiminn,
gap var ginnunga
en gras hvergi,
4. Áður Burs synir
bjöðum um ypptu,
þeir er Miðgarð
mæran skópu;
sól skein sunnan
á salar steina,
þá var grund gróin
grænum lauki.
5. Sól varp sunnan,
sinni mána,
hendi inni hægri
um himinjöður;
sól það né vissi
hvar hún sali átti,
stjörnur það né vissu
hvar þær staði áttu,
máni það né vissi
hvað hann megins átti.
6. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
og um það gættust;
nótt og niðjum
nöfn um gáfu,
morgun hétu
og miðjan dag,
undorn og aftan,
árum að telja.
7. Hittust æsir
á Iðavelli,
þeir er hörg og hof
hátimbruðu;
afla lögðu,
auð smíðuðu,
tangir skópu
og tól gerðu.
8. Tefldu í túni,
teitir vóru,
var þeim vettergis
vant úr gulli,
uns þrjár kómu
þursa meyjar
ámáttkar mjög
úr Jötunheimum.
9. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
og um það gættust,
hver skyldi dverga
dróttir skepja
úr Brimis blóði
og úr Bláins leggjum.
10. Þar var Mótsognir
mæstur um orðinn
dverga allra,
en Durinn annar;
þeir mannlíkun
mörg um gerðu
dvergar úr jörðu,
sem Durinn sagði.
11. Nýi og Niði,
Norðri og Suðri,
Austri og Vestri,
Alþjófur, Dvalinn,
Bívör, Bávör,
Bömbur, Nóri,
Án og Ánar,
Ái, Mjöðvitnir.
12. Veigur og Gandálfur,
Vindálfur, Þráinn,
Þekkur og Þorinn,
Þrár, Vitur og Litur,
Nár og Nýráður,
nú hefi eg dverga,
– Reginn og Ráðsviður, –
rétt um talda.
13. Fíli, Kíli,
Fundinn, Náli,
Hefti, Víli,
Hannar, Svíur,
Frár, Hornbori,
Frægur og Lóni,
Aurvangur, Jari,
Eikinskjaldi.
14. Mál er dverga
í Dvalins liði
ljóna kindum
til Lofars telja,
þeir er sóttu
frá salar steini
Aurvanga sjöt
til Jöruvalla.
15. Þar var Draupnir
og Dólgþrasir,
Hár, Haugspori,
Hlévangur, Glói,
Skirvir, Virvir,
Skáfiður, Ái.
16. Álfur og Yngvi,
Eikinskjaldi,
Fjalar og Frosti,
Finnur og Ginnar;
það mun upp
meðan öld lifir,
langniðja tal
Lofars hafað.
17. Uns þrír kómu
úr því liði
öflgir og ástkir
æsir að húsi,
fundu á landi
lítt megandi
Ask og Emblu
örlöglausa.
18. Önd þau né áttu,
óð þau né höfðu,
lá né læti
né litu góða;
önd gaf Óðinn,
óð gaf Hænir,
lá gaf Lóður
og litu góða.
19. Ask veit eg standa,
heitir Yggdrasill,
hár baðmur, ausinn
hvíta auri;
þaðan koma döggvar
þær er í dala falla,
stendur æ yfir grænn
Urðarbrunni.
20. Þaðan koma meyjar
margs vitandi
þrjár úr þeim sæ,
er und þolli stendur;
Urð hétu eina,
aðra Verðandi,
skáru á skíði,
Skuld ina þriðju.
Þær lög lögðu,
þær líf kuru
alda börnum,
örlög seggja.
21. Það man hún fólkvíg
fyrst í heimi,
er Gullveigu
geirum studdu
og í höll Hárs
hana brenndu,
þrisvar brenndu,
þrisvar borna,
oft, ósjaldan;
þó hún enn lifir.
22. Heiði hana hétu
hvar er til húsa kom,
völu velspáa,
vitti hún ganda;
seið hún hvar er hún kunni,
seið hún hugleikin,
æ var hún angan
illrar brúðar.
23. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
og um það gættust
hvort skyldu æsir
afráð gjalda
eða skyldu goðin öll
gildi eiga.
24. Fleygði Óðinn
og í fólk um skaut,
það var enn fólkvíg
fyrst í heimi;
brotinn var borðveggur
borgar ása,
knáttu vanir vígspá
völlu sporna.
25. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
og um það gættust
hverjir hefði loft allt
lævi blandið
eða ætt jötuns
Óðs mey gefna.
26. Þór einn þar vó
þrunginn móði,
hann sjaldan situr
er hann slíkt um fregn.
Á gengust eiðar,
orð og særi,
mál öll meginleg
er á meðal fóru.
27. Veit hún Heimdallar
hljóð um fólgið
undir heiðvönum
helgum baðmi;
á sér hún ausast
aurgum fossi
af veði Valföðurs.
Vituð ér enn eða hvað?
28. Ein sat hún úti
þá er inn aldni kom
yggjungur ása
og í augu leit:
Hvers fregnið mig?
Hví freistið mín?
Allt veit eg, Óðinn,
hvar þú auga falt,
í inum mæra
Mímisbrunni.
Drekkur mjöð Mímir
morgun hverjan
af veði Valföðurs.
Vituð ér enn eða hvað?
29. Valdi henni Herföður
hringa og men,
fékk spjöll spakleg
og spá ganda,
sá hún vítt og um vítt
um veröld hverja.
30. Sá hún valkyrjur
vítt um komnar,
görvar að ríða
til Goðþjóðar;
Skuld hélt skildi,
en Skögul önnur,
Gunnur, Hildur, Göndul
og Geirskögul.
Nú eru taldar
nönnur Herjans,
görvar að ríða
grund valkyrjur.
31. Eg sá Baldri,
blóðgum tívur,
Óðins barni,
örlög fólgin;
stóð um vaxinn
völlum hærri
mjór og mjög fagur
mistilteinn.
32. Varð af þeim meiði,
er mær sýndist,
harmflaug hættleg,
Höður nam skjóta.
Baldurs bróðir var
um borinn snemma,
sá nam Óðins sonur
einnættur vega.
33. Þó hann æva hendur
né höfuð kembdi,
áður á bál um bar
Baldurs andskota;
en Frigg um grét
í Fensölum
vá Valhallar.
Vituð ér enn eða hvað?
34. Þá kná Váli
vígbönd snúa,
heldur voru harðger
höft úr þörmum.
35. Haft sá hún liggja
undir Hveralundi,
lægjarns líki
Loka áþekkjan.
Þar situr Sigyn
þeygi um sínum
ver vel glýjuð.
Vituð ér enn eða hvað?
36. Á fellur austan
um eiturdala
söxum og sverðum,
Slíður heitir sú.
37. Stóð fyr norðan
á Niðavöllum
salur úr gulli
Sindra ættar;
en annar stóð
á Ókólni
bjórsalur jötuns,
en sá Brimir heitir.
38. Sal sá hún standa
sólu fjarri
Náströndu á,
norður horfa dyr.
Féllu eiturdropar
inn um ljóra,
sá er undinn salur
orma hryggjum.
39. Sá hún þar vaða
þunga strauma
menn meinsvara
og morðvarga
og þann er annars glepur
eyrarúnu.
Þar saug Niðhöggur
nái framgengna,
sleit vargur vera.
Vituð ér enn eða hvað?
40. Austur sat in aldna
í Járnviði
og fæddi þar
Fenris kindir.
Verður af þeim öllum
einna nokkur
tungls tjúgari
í trölls hami.
41. Fyllist fjörvi
feigra manna,
rýður ragna sjöt
rauðum dreyra.
Svört verða sólskin
um sumur eftir,
veður öll válynd.
Vituð ér enn eða hvað?
42. Sat þar á haugi
og sló hörpu
gýgjar hirðir,
glaður Eggþér;
gól um honum
í galgviði
fagurrauður hani,
sá er Fjalar heitir.
43. Gól um ásum
Gullinkambi,
sá vekur hölda
að Herjaföðurs;
en annar gelur
fyr jörð neðan
sótrauður hani
að sölum Heljar.
44. Geyr Garmur mjög
fyr Gnipahelli,
festur mun slitna
en freki renna.
Fjöld veit hún fræða,
fram sé eg lengra
um ragnarök
römm sigtíva.
45. Bræður munu berjast
og að bönum verðast,
munu systrungar
sifjum spilla;
hart er í heimi,
hórdómur mikill,
skeggöld, skálmöld,
skildir eru klofnir,
vindöld, vargöld,
áður veröld steypist,
mun engi maður
öðrum þyrma.
46. Leika Míms synir,
en mjötuður kyndist
að inu galla
Gjallarhorni.
Hátt blæs Heimdallur,
horn er á lofti,
mælir Óðinn
við Míms höfuð.
47. Skelfur Yggdrasils
askur standandi,
ymur ið aldna tré,
en jötunn losnar.
Hræðast allir
á helvegum
áður Surtar þann
sefi um gleypir.
48. Hvað er með ásum?
Hvað er með álfum?
Gnýr allur Jötunheimur,
æsir eru á þingi,
stynja dvergar
fyr steindurum,
veggbergs vísir.
Vituð ér enn eða hvað?
49. Geyr nú Garmur mjög
fyr Gnipahelli,
festur mun slitna
en freki renna,
fjöld veit hún fræða,
fram sé eg lengra
um ragnarök
römm sigtíva.
50. Hrymur ekur austan,
hefist lind fyrir,
snýst Jörmungandur
í jötunmóði.
Ormur knýr unnir,
en ari hlakkar,
slítur nái Niðfölur,
Naglfar losnar.
51. Kjóll fer austan,
koma munu Múspells
um lög lýðir,
en Loki stýrir.
Fara fíflmegir
með freka allir,
þeim er bróðir
Býleists í för.
52. Surtur fer sunnan
með sviga lævi,
skín af sverði
sól valtíva.
Grjótbjörg gnata,
en gífur rata,
troða halir helveg
en himinn klofnar.
53. Þá kemur Hlínar
harmur annar fram,
er Óðinn fer
við úlf vega,
en bani Belja
bjartur að Surti;
þá mun Friggjar
falla angan.
54. Geyr nú Garmur mjög
fyr Gnipahelli,
festur mun slitna,
en freki renna.
55. Þá kemur inn mikli
mögur Sigföður,
Víðar, vega
að valdýri.
Lætur hann megi Hveðrungs
mundum standa
hjör til hjarta,
þá er hefnt föður.
56. Gín loft yfir
lindi jarðar.
Gapa ýgs kjaftar
orms í hæðum.
Mun Óðins son
eitri mæta
vargs að dauða
Víðars niðja.
57. Þá kemur inn mæri
mögur Hlóðynjar,
gengur Óðins sonur
við orm vega,
drepur hann af móði
Miðgarðs véur,
munu halir allir
heimstöð ryðja;
gengur fet níu
Fjörgynjar bur
neppur frá naðri
níðs ókvíðinn.
58. Sól tér sortna,
sígur fold í mar,
hverfa af himni
heiðar stjörnur.
Geisar eimi
við aldurnara,
leikur hár hiti
við himin sjálfan.
59. Geyr nú Garmur mjög
fyr Gnipahelli,
festur mun slitna
en freki renna.
60. Sér hún upp koma
öðru sinni
jörð úr ægi
iðjagræna.
Falla fossar,
flýgur örn yfir,
sá er á fjalli
fiska veiðir.
61. Finnast æsir
á Iðavelli
og um moldþinur
máttkan dæma
og minnast þar
á megindóma
og á Fimbultýs
fornar rúnar.
62. Þar munu eftir
undursamlegar
gullnar töflur
í grasi finnast,
þær er í árdaga
áttar höfðu.
63. Munu ósánir
akrar vaxa,
böls mun alls batna,
Baldur mun koma.
Búa þeir Höður og Baldur
Hrofts sigtóftir
vel valtívar.
Vituð ér enn eða hvað?
64. Þá kná Hænir
hlautvið kjósa
og burir byggja
bræðra tveggja
vindheim víðan.
Vituð ér enn eða hvað?
65. Sal sér hún standa
sólu fegra,
gulli þaktan
á Gimlé.
Þar skulu dyggvar
dróttir byggja
og um aldurdaga
yndis njóta.
66. (Þá kemur inn ríki
að regindómi
öflugur ofan,
sá er öllu ræður.)
67. Þar kemur inn dimmi
dreki fljúgandi,
naður fránn, neðan
frá Niðafjöllum;
ber sér í fjöðrum,
flýgur völl yfir,
Niðhöggur nái.
Nú mun hún sökkvast.
Völuspá (Konungsbók)
Völuspá er heiti á kvæði undir fornyrðislagi sem varðveitt er í tveimur gerðum: 63 erinda kvæði í Konungsbók eddukvæða frá um 1270 og 59 erinda kvæði í Hauksbók, ritað um miðja 14.öld. Frekari upplýsingar um handritin, varðveislu þeirra og sögu er að finna á heimasíðu Árnastofnunar.
1. Hljóðs bið ek
allar kindir,
meiri ok minni
mögu Heimdalar;
vildu að ek, Valföðr,
vel fram telja
forn spjöll fira,
þau er fremst um man.
2. Ek man jötna
ár um borna,
þá er forðum mik
fædda höfðu;
níu man ek heima,
níu íviðjur,
mjötvið mæran
fyr mold neðan.
3. Ár var alda
þar er Ymir byggði,
vara sandr né sær
né svalar unnir,
jörð fannz æva
né upphiminn,
gap var ginnunga
en gras hvergi.
4. Áðr Burs synir
bjöðum um yppðu,
þeir er Miðgarð
mæran skópu;
sól skein sunnan
á salar steina,
þá var grund gróin
grænum lauki.
5. Sól varp sunnan,
sinni mána,
hendi inni hægri
um himinjódýr;
sól það né vissi
hvar hon sali átti,
stjörnur það né vissu
hvar þær staði áttu,
máni það né vissi
hvað hann megins átti.
6. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um það gættuz:
Nótt ok niðjum
nöfn um gáfu,
morgin hétu
ok miðjan dag,
undorn ok aftan,
árum að telja.
7. Hittuz æsir
á Iðavelli,
þeir er hörg ok hof
hátimbruðu;
afla lögðu,
auð smíðuðu,
tangir skópu
ok tól gjörðu.
8. Teflðu í túni,
teitir vóru,
var þeim vettergis
vant ór gulli
unz þrjár kvómu
þursa meyjar
ámáttkar mjök
ór jötunheimum.
9. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um það gættuz
hverr skyldi dverga
dróttin skepja
ór Brimis blóði
ok ór blám leggjum.
10. Þar var Mótsognir
mæztr um orðinn
dverga allra
en Durinn annarr;
þeir mannlíkun
mörg um gjörðu,
dvergar, ór jörðu
sem Durinn sagði.
11. Nýi ok Niði,
Norðri ok Suðri,
Austri ok Vestri,
Alþjófr, Dvalinn,
Bífurr, Báfurr,
Bömburr, Nóri,
Án ok Ánarr,
Ái, Mjöðvitnir.
12. Veigr ok Gandálfr,
Vindálfr, Þráinn,
Þekkr ok Þorinn,
Þrór, Vitr ok Litr,
Nár ok Nýráðr,
nú hefi ek dverga,
Reginn ok Ráðsviðr,
rétt um talða.
13. Fíli, Kíli,
Fundinn, Náli,
Hefti, Víli,
Hanarr, Svíurr,
Frár, Hornbori,
Frægr ok Lóni,
Aurvangr, Jari,
Eikinskjaldi.
14. Mál er dverga
í Dvalins liði
ljóna kindum
til Lofars telja,
þeir er sóttu
frá salar steini
aurvanga sjöt
til Jöruvalla.
15. Þar var Draupnir
ok Dólgþrasir,
Hár, Haugspori,
Hlévangr, Glói,
Skirfir, Virfir,
Skáfiðr, Ái,
Álfr ok Yngvi,
Eikinskjaldi,
Fjalarr ok Frosti,
Finnr ok Ginnarr;
það mun uppi,
meðan öld lifir,
langniðja tal
Lofars hafað.
16. Unz þrír kvómu
ór því liði
öflgir ok ástgir
æsir að húsi,
fundu á landi
lítt megandi
Ask ok Emblu
örlöglausa;
önd þau né áttu,
óð þau né höfðu,
lá né læti
né litu góða.
17. Önd gaf Óðinn,
óð gaf Hænir,
lá gaf Lóðurr
ok litu góða.
18. Ask veit ek standa,
heitir Yggdrasill,
hár baðmr, ausinn
hvítaauri;
þaðan koma döggvar
þærs í dala falla;
stendr æ yfir grænn
Urðar brunni.
19. Þaðan koma meyjar
margs vitandi
þrjár ór þeim sæ
er und þolli stendr,
Urð hétu eina,
aðra Verðandi,
skáru á skíði,
Skuld ina þriðju.
20. Þær lög lögðu,
þær líf kuru
alda börnum,
örlög seggja.
21. Það man hon fólkvíg
fyrst í heimi
er Gullveig
geirum studdu
ok í höll Hárs
hana brenndu.
22. Þrysvar brenndu
þrysvar borna,
oft, ósjaldan;
þó hon enn lifir.
23. Heiði hana hétu
hvars til húsa kom,
völu velspá,
vitti hon ganda;
seið hon kunni,
seið hon leikinn,
æ var hon angan
illrar brúðar.
24. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um það gættuz
hvárt skyldu æsir
afráð gjalda
eða skyldu goðin öll
gildi eiga.
25. Fleygði Óðinn
ok í fólk um skaut,
það var enn fólkvíg
fyrst í heimi;
brotinn var borðvegr
borgar ása,
knáttu vanir vígspá
völlu sporna.
26. Þá gengu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um það gættuz:
hverir hefði loft allt
lævi blandið
eða ætt jötuns
Óðs mey gefna.
27. Þórr einn þar var,
þrunginn móði,
hann sjaldan sitr
er hann slíkt um fregn;
á genguz eiðar,
orð ok særi,
mál öll meginlig
er ámeðal fóru.
28. Veit hon Heimdalar
hljóð um fólgið
undir heiðvönum
helgum baðmi;
á sér hon ausaz
aurgum forsi
af veði Valföðrs;
vituð ér enn, eða hvað?
29. Ein sat hon úti
þá er inn aldni kom,
yggjungr ása,
ok í augu leit:
Hvers fregnið mik?
Hví freistið mín?
Allt veit ek, Óðinn,
hvar þú auga falt:
Í inum mæra
Mímis brunni!
Drekkr mjöð Mímir
morgin hverjan
af veði Valföðrs;
vituð ér enn, eða hvað?
30. Valði henni Herföðr
hringa ok men,
féspjöll spaklig
ok spáganda,
sá hon vítt ok um vítt,
of veröld hverja.
31. Sá hon valkyrjur,
vítt um komnar,
görvar að ríða
til goðþjóðar;
Skuld helt skildi
en Skögul önnur,
Gunnr, Hildr, Göndul
ok Geirskögul.
Nú eru talðar
nönnur Herjans,
görvar að ríða
grund, valkyrjur.
32. Ek sá Baldri,
blóðgum tívur,
Óðins barni,
örlög fólgin;
stóð um vaxinn
völlum hæri
mjór ok mjök fagr
mistilteinn.
33. Varð af þeim meiði,
er mær sýndiz,
harmflaug hættlig,
Höðr nam skjóta.
Baldrs bróðir var
of borinn snemma,
sá nam, Óðins sonr,
einnættr vega.
34. Þó hann æva hendr
né höfuð kembði
áðr á bál um bar
Baldrs andskota
en Frigg um grét
í Fensölum
vá Valhallar;
vituð ér enn, eða hvað?
35. Haft sá hon liggja
undir hvera lundi,
lægjarns líki
Loka áþekkjan;
þar sitr Sigyn,
þeygi um sínum
ver velglýjuð;
vituð þér enn, eða hvað?
36. Á fellr austan
um eitrdala
söxum ok sverðum:
Slíðr heitir sú.
Stóð fyr norðan,
á Niðavöllum,
salr ór gulli
Sindra ættar
en annarr stóð
á Ókólni,
bjórsalr jötuns,
en sá Brimir heitir.
37. Sal sá hon standa
sólu fjarri,
Náströndu á,
norðr horfa dyrr;
fellu eitrdropar
inn um ljóra,
sá er undinn salr
orma hryggjum.
38. Sá hon þar vaða
þunga strauma
menn meinsvara
ok morðvarga
ok þannz annars glepr
eyrarúnu;
þar saug Níðhöggr
nái framgengna,
sleit vargr vera;
vituð ér enn, eða hvað?
39. Austr sat in aldna
í Járnviði
ok fæddi þar
Fenris kindir;
verðr af þeim öllum
einna nokkurr
tungls tjúgari
í trollz hami.
40. Fylliz fjörvi
feigra manna,
rýðr ragna sjöt
rauðum dreyra;
svart var þá sólskin
of sumur eftir,
veðr öll válynd;
vituð ér enn, eða hvað?
41. Sat þar á haugi
ok sló hörpu
gýgjar hirðir,
glaðr Eggþér;
gól um hánum
í gaglviði
fagrrauðr hani
sá er Fjalarr heitir.
42. Gól um ásum
Gullinkambi,
sá vekr hölða
að Herjaföðrs
en annarr gelr
fyr jörð neðan,
sótrauðr hani,
að sölum Heljar.
43. Geyr Garmr mjök
fyr Gnipahelli,
festr mun slitna
en Freki renna;
fjölð veit hon fræða,
fram sé ek lengra
um ragna rök
römm sigtíva.
44. Bræðr munu berjaz
ok að bönum verða,
munu systrungar
sifjum spilla;
hart er í heimi,
hórdómr mikill,
skeggöld, skálmöld,
skildir ru klofnir,
vindöld, vargöld,
áðr veröld steypiz;
mun engi maðr
öðrum þyrma.
45. Leika Míms synir
en mjötuðr kyndiz
að inu galla
Gjallarhorni;
hátt blæss Heimdallr,
horn er á lofti,
mælir Óðinn
við Míms höfuð;
ymr ið aldna tré
en jötunn losnar,
skelfr Yggdrasils
askr standandi.
46. Geyr nú Garmr mjök
fyr Gnipahelli,
festr mun slitna
en Freki renna;
fjölð veit hon fræða,
fram sé ek lengra
um ragna rök
römm sigtíva.
47. Hrymr ekr austan,
hefiz lind fyr;
snýz jörmungandr
í jötunmóði;
ormr knýr unnir
en ari hlakkar,
slítr nái neffölr;
Naglfar losnar.
48. Kjóll ferr austan,
koma munu Múspellz
um lög lýðir
en Loki stýrir;
fara fífls megir
með freka allir,
þeim er bróðir
Býleifts í för.
49. Hvað er með ásum?
Hvað er með álfum?
Gnýr allr jötunheimr,
æsir ru á þingi,
stynja dvergar
fyr steindurum,
veggbergs vísir;
vituð ér enn, eða hvað?
50. Surtr ferr sunnan
með sviga lævi,
skínn af sverði
sól valtíva;
grjótbjörg gnata
en gífr rata,
troða halir helveg
en himinn klofnar.
51. Þá kjömr Hlínar
harmr annarr fram
er Óðinn ferr
við úlf vega
en bani Belja
bjartr að Surti,
þá mun Friggjar
falla angantýr.
52. Þá kjömr inn mikli
mögr Sigföður,
Víðarr, vega
að valdýri;
lætr hann megi Hveðrungs
mund um standa
hjör til hjarta;
þá er hefnt föður.
53. Þá kjömr inn mæri
mögr Hlöðynjar,
gengr Óðins sonr
við úlf vega,
drepr hann af móði
Miðgarðs véur,
munu halir allir
heimstöð ryðja,
gengr fet níu
Fjörgynjar burr
neppr frá naðri
níðs ókvíðnum.
54. Sól tér sortna,
sígr fold í mar,
hverfa af himni
heiðar stjörnur;
geisar eimi
við aldrnara,
leikr hár hiti
við himin sjálfan.
55. Geyr nú Garmr mjök
fyr Gnipahelli,
festr mun slitna
en Freki renna;
fjölð veit hon fræða,
fram sé ek lengra
um ragna rök
römm sigtíva.
56. Sér hon upp koma
öðru sinni
jörð ór ægi
iðjagræna;
falla forsar,
flýgr örn yfir,
sá er á fjalli
fiska veiðir.
57. Finnaz æsir
á Iðavelli
ok um moldþinur
máttkan dæma
ok minnaz þar
á megindóma
ok á Fimbultýs
fornar rúnar.
58. Þar munu eftir
undrsamligar
gullnar töflur
í grasi finnaz,
þærs í árdaga
áttar höfðu.
59. Munu ósánir
akrar vaxa,
böls mun allz batna,
Baldr mun koma;
búa þeir Höðr ok Baldr
Hrofts sigtóftir
vel, valtívar,
vituð ér enn, eða hvað?
60. Þá kná Hænir
hlautvið kjósa
ok byrir byggja
bræðra tveggja
vindheim víðan,
vituð ér enn, eða hvað?
61. Sal sér hon standa
sólu fegra,
gulli þakðan
á Gimlé:
Þar skulu dyggvar
dróttir byggja
ok um aldrdaga
ynðis njóta.
62. Þar kjömr inn dimmi
dreki fljúgandi,
naðr fránn, neðan
frá Niðafjöllum;
berr sér í fjöðrum,
flýgr völl yfir,
Níðhöggr nái,
nú mun hon sökkvaz.